In 1981 was Donna Summer het zat. Als Queen of Disco had ze in de jaren zeventig veel succes gehad met monsterhits als McArthur Park, Could it be magic, Last Dance, Bad Girls, No More Tears en Hot Stuff. Maar nu wilde ze van haar bubblegum-imago af.
Platenbaas David Geffen bracht haar in contact met Quincy Jones voor het maken van een nieuw solo-album. Dat bleek een meesterzet. Jones was niet alleen commercieel, maar ook artistiek op zijn hoogtepunt na producties zoals Off the Wall, The Wiz en Give me the night. En dan moest Thriller nog uitkomen.
Magistraal geproduceerd
Dat Summer aan de slag wilde met het dream team van Q werd enigszins bemoeilijkt doordat Summer in die periode ook zwanger was. Uiteindelijk duurde het zes maanden om de plaat af te maken.
Het album Donna Summer (1982) is het verbluffende resultaat. Quincy Jones omringt de zangeres met magistraal geproduceerd materiaal: verfijnde popsongs, geraffineerde strijkers, imposante disco-bouwwerkken zoals Love is in Control en de zoet maar niet niet kitscherig gearrangeerde jazz-standard Lush Life.
Eén van de singles was de cover State of Independence. De versie van Donna Summer kwam in Nederland — en nergens anders — op nummer 1.
Persoonlijk vind ik het geweldig nummer. En het heeft een opmerkelijke ontstaansgeschiedenis.
Jon & Vangelis
Het origineel werd bedacht, geproduceerd en gezongen door Jon Anderson (leadzanger van Yes) en de Griekse synthesizer-tovenaar Vangelis en kwam in 1979 terecht op het album The Friends of Mr. Cairo. Een Caraïbisch ritme met een electronische touch van drums en synthesizers, een zeer spiritueel geladen tekst en een hypnotiserende melodie. De organische liedvorm doet vermoeden dat Jon & Vangelis het nummer al improviserend in elkaar hebben gezet. De vorm is niet meteen logisch, zodat je van tevoren niet precies weet wat er gaat gebeuren. Het zorgt voor een muzikale spanning die tijdens The State of Independence continu in de lucht hangt.
Toen Quincy Jones besloot het nummer voor Donna Summer te bewerken, liet hij daarbij opvallend veel details van het origineel intact. Productioneel haalt Jones alles uit de kast: de beste sessie-musici, technici en arrangeurs.
Achtergrondkoor
Het gebeurt toch niet vaak dat een cover beter is dan het origineel, maar met The State of Independence is Quincy Jones hierin bijzonder goed geslaagd. Overigens inspireerde deze sessie hem tot We are the world dat kort daarna, in 1984, zou plaatsvinden.
Jon & Vangelis waren in deze periode zelf ook op het hoogtepunt van hun roem, en – wie zal het zeggen – ook op hun creatieve hoogtepunt. Als je op deze manier wordt ‘gekopieerd’ door Quincy Jones, is dat een ultiem teken van bewondering en respect. Wat blijft is een schitterende song in een subliem arrangement met een prachtige boodschap, die op het lijf is geschreven van een magische zangeres.
Wat te denken van het achtergrondkoor in State of Independence: Michael Jackson, Stevie Wonder, Dionne Warwick, Lionel Ritchie, Kenny Loggins en Michael McDonald.
Het achtergrondkoor sluit af met een tekst van Stevie Wonder:
“Just as all creation is as one with the universe, may we too be one with each other”.
Laat een antwoord achter aan Leon Reactie annuleren